Ζωή χωρίς κινητό: πόσο εύκολο είναι; Μέρος πρώτο: επικοινωνία

είναι ταξικό το δικαίωμα στην φλυαρία;

Σε αυτό το πρώτο μέρος θα επικεντρωθούμε στο πώς επηρεάζει την επικοινωνία η ζωή χωρίς κινητό τηλέφωνο. Δεν θα χάσω χρόνο με το να παραθέσω τον ορισμό της επικοινωνίας. Όλοι βιώνουμε τι σημαίνει καθημερινά και για του λόγου το αληθές είναι αυτό που κάνουμε αυτή τη στιγμή.

το κινητό επηρεάζει την επικοινωνία αυξάνοντας το εύρος των ευκαιριών που έχει κανείς για αυτήν

Όταν κάποιος έχει κινητό τηλέφωνο οι ευκαιρίες που έχει για επικοινωνία περιορίζονται μόνο από την περίοδο που κοιμάται , την οικονομική του δυνατότητα και την μπαταρία και το σήμα του κινητού. Ενώ κάποιος που δεν έχει κινητό για να έχει τις ίδιες ευκαιρίες επικοινωνίας πρέπει να είναι πάντα σπίτι του στο σταθερό τηλέφωνο και στον Η/Υ κοντά ή να επικοινωνεί συνεχόμενα με αγνώστους στο δρόμο όταν δεν είναι σπίτι. Πράγματα που δεν τα συμβουλεύω σε κανέναν. Άρα το κινητό επηρεάζει την επικοινωνία αυξάνοντας το εύρος των ευκαιριών που έχει κανείς για αυτήν, χωρίς βέβαια αυτό να είναι πάντα θετικό.

Το πόσο επηρεάζει την ίδια την ζωή έχει να κάνει με το πόσο μας ενδιαφέρει

Το πόσο επηρεάζει την ίδια την ζωή έχει να κάνει με το πόσο μας ενδιαφέρει η συνεχόμενη επικοινωνία και το πόσο πραγματικά της επιτρέπουμε να την επηρεάζει. Μία περίπτωση στην οποία έχει σοβαρή επίπτωση στην ζωή η απουσία κινητού είναι η περίπτωση ατυχήματος. Εάν το ατύχημα αφορά κάποιον δικό ή γνωστό μας τότε, δεν θα υπάρχει η δυνατότητα να το μάθουμε ή και να βοηθήσουμε έως ότου φτάσουμε σε κάποιο χώρο που υπάρχει η δυνατότητα επικοινωνίας ή όταν συναντηθούμε με κάποιον που θα μας το μεταδώσει. Εάν τώρα το ατύχημα αφορά εμάς τότε έχουμε σοβαρό πρόβλημα και θα πρέπει να περιμένουμε να μας αναζητήσει κάποιος. Είμαι τυχερός και εώς τώρα δεν είχα ατύχημα στο οποίο να μην μπορώ να βρω βοήθεια. Και όμως προτιμούσα να ρισκάρω έστω και την μοναδική στιγμή που θα το χρειαζόμουν παρά να ζω με κινητό συνεχόμενα.
Πλέον όταν χρειαστεί να πάω ταξίδι οδικώς, θα δανειστώ, για το δρόμο, ένα κινητό τηλέφωνο και έτσι ούτε ρισκάρω αλλά ούτε και κατέχω κινητό.

Εώς τώρα είδαμε το πως επηρεάζει την ευκαιρία επικοινωνίας το κινητό τηλέφωνο ή πιο απλά το πόσο χρόνο συνολικά μπορούμε να επικοινωνούμε έχοντας ή όχι κινητό τηλέφωνο.

είναι όλα τόσο σημαντικά ώστε να είναι επιτακτική ανάγκη να τα μοιραστούμε με κάποιον;

Ας μιλήσουμε τώρα για την ποιότητα της επικοινωνίας. Τι έχουμε να πούμε; γιατί να επικοινωνούμε συνεχώς; είναι όλα τόσο σημαντικά ώστε να είναι επιτακτική ανάγκη να τα μοιραστούμε με κάποιον; Ή τα περισσότερα είναι θόρυβος και φλυαρία; Θόρυβος για να καλύψουμε την βουβαμάρα της μοναξιάς; Φοβόμαστε να είμαστε μόνοι; Μήπως τελικά ξοδεύουμε περισσότερο χρόνο επικοινωνώντας κάτι παρά κάνοντάς το; Επικοινωνώντας παρά ζώντας;

πιστεύω πως τα περισσότερα από τα αφιλτράριστα κβάντα επικοινωνίας που ταξιδεύουν από άκρη σε άκρη τον κόσμο αποτελούν θόρυβο και φλυαρία

Δυστυχώς πιστεύω πως τα περισσότερα από τα αφιλτράριστα κβάντα επικοινωνίας που ταξιδεύουν από άκρη σε άκρη τον κόσμο αποτελούν θόρυβο και φλυαρία. Χωρίς κινητό τηλέφωνο είμαστε αναγκασμένοι να σκεφτόμαστε, να φιλτράρουμε και να συντάσσουμε καλύτερα τις σκέψεις μας σε προτάσεις πριν τις επικοινωνήσουμε γιατί όπως είδαμε παραπάνω έχουμε πολύ λιγότερες ευκαιρίες για επικοινωνία. Ενώ υπάρχει κατάχρηση της επικοινωνίας με την κατοχή κινητού τηλεφώνου αφού πολλές φορές σκεφτόμαστε και κρίνουμε κάτι αφού το επικοινωνήσουμε. Αυτό γίνεται κυρίως με τα γραπτά μηνύματα.

Ας δούμε τώρα ένα παράδειγμα κατάχρησης της επικοινωνίας. Όταν θέλουμε να συναντηθούμε με κάποιον ας πούμε. Χωρίς τα κινητά θα κλείναμε κάπως την συνάντηση ( τηλεφωνικώς, δια ζώσης, δια αλληλογραφίας, διαδυκτιακώς, μέσω τρίτου), έπειτα θα ξεκινούσαμε για τον κοινό μας προορισμό. Και τέλος θα συναντιόμασταν αφού ο πρώτος που θα έφτανε θα περίμενε λιγάκι. Για να γίνει η συνάντηση και οι δύο πλευρές θα πρέπει να μείνουν προσκολλημένοι στο συμφωνηθέν σχέδιο, θέλει δηλαδή μια συνέπεια στο πρόγραμμα και να υπάρξει μια προετοιμασία ή η αναζήτησή βοήθειας στην περίπτωση που η μια τουλάχιστον πλευρά δεν γνωρίζει τον τόπο συνάντησης. Δυστυχώς εάν προκύψει κάτι έκτακτο και έχει κάποια από τις δύο πλευρές ξεκινήσει ήδη για τον τόπο της συνάντησης , θα είναι αδύνατο σχεδόν να ενημερωθεί η άλλη πλευρά και θα περιμένει άδικα αφού η συνάντηση δεν θα γίνει.

χωρίς λόγο και από βαρεμάρα, επικοινωνούμε μέχρι και να σμίξουμε,

Για να δούμε τώρα πώς συναντιόμαστε κατέχοντας κινητά τηλέφωνα. Κανονίζουμε την συνάντηση στην αρχή και έπειτα επικοινωνούμε με την άλλη πλευρά πολλές φορές εώς να γίνει τελικά η συνάντηση επιβεβαιώνοντας την μέρα, ώρα και τόπο που θα λάβει μέρος. Πράγμα γελοίο ειδικά όταν πρόκειται για γραπτή επικοινωνία, αφού θα μπορούσαμε απλά να ανατρέξουμε στο κείμενο παραπάνω για να βρουμε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες, αλλά βαριόμαστε να ψάχνουμε σωστά; Ύστερα επικοινωνούμε για να γνωστοποιήσουμε στην άλλη πλευρά πως θα τους ειδοποιήσουμε πριν ξεκινήσουμε. Μετά επικοινωνούμε για να πούμε πως ξεκινήσαμε και πως θα επικοινωνήσουμε πάλι όταν φτάσουμε στον τόπο συνάντησης για να βρεθούμε. Όταν πλέον φτάσουμε και αφού έχουμε επικοινωνήσει από την διαδρομή, χωρίς λόγο και από βαρεμάρα, επικοινωνούμε μέχρι και να σμίξουμε, σφίξουμε τα χέρια και ή αγκαλιαστούμε τελικά. Οι τελευταίες συνομιλίες πριν σμίξουμε και αφού υπάρχει οπτική επαφή τουλάχιστον από την μία πλευρά, πάνε κάπως έτσι: -Έλα , πού είσαι; -Έλα, σε βλέπω. -Πού; -Εδώ προς στα αριστερά. -Πού; -Από τη άλλη , πίσω από την ταμπέλα. -Πού ρε; -Να εδώ, με βλέπεις; -Πού ρε; -Εδώ εδώ χαιρετάω με υψωμένο το χέρι. -Άαα έλα σε είδα. Λένε τελικά όταν έχουν πλησιάσει σε απόσταση 30 εκατοστών και μόνο τότε κλείνει το τηλέφωνο. Το καλό με αυτήν την περίπτωση είναι πως εάν συμβεί κάτι πριν την συνάντηση αποτρεπτικό για μία από τις δύο πλευρές ως προς αυτή, τότε εφόσον υπάρχει η δυνατότητα για επικοινωνία, δεν θα χρειαστεί να περιμένει άδικα κανείς. Αλλά από την άλλη θα έχουμε ξοδέψει πολύ παραπάνω ενέργεια και χρόνο τα οποία θα μπορούσαμε να έχουμε διαθέσει αλλού.

βρισκόμαστε να ενδίδουμε συνεχώς στις ανασφάλειές μας;

Καταλαβαίνω την ανάγκη που έχουμε για σιγουριά, αλλά μήπως έτσι και αφού υπάρχει η ευκολία , βρισκόμαστε να ενδίδουμε συνεχώς στις ανασφάλειές μας; αντί φερ ειπείν να προσπαθούμε να τις μετριάσουμε και να τις καταπολεμήσουμε; Είναι μόνο το κόστος τελικά ο μόνος ρυθμιστικός παράγοντας για το πόσο μπορούμε να επικοινωνήσουμε; Και αν ναι , τότε είναι ταξικό το δικαίωμα στην φλυαρία; Μάλλον, όπως και πολλά άλλα, ναι.

εταιρίες εκμεταλλεύονται την ανάγκη μας για επικοινωνία δημιουργώντας εξαρτησιογόνες συσκευές οι οποίες αποβλακώνουν τους ανθρώπους με αποτέλεσμα την υποτέλεια και τον πλήρη έλεγχό τους

Δεν μου αρέσουν οι θεωρίες συνομωσίας, γι’ αυτό αρνούμαι να πιστέψω πως κάποιος -οι, διέταξαν κάποιους να δημιουργήσουν εξαρτησιογόνες συσκευές οι οποίες αποβλακώνουν τους ανθρώπους με σκοπό την υποτέλεια και τον πλήρη έλεγχό τους. (Αν και γράφωντάς το , βλέπω πως έτσι ήρθαν τα πράγματα και ίσως και να ήταν πιθανό τελικά). Αλλά εταιρίες εκμεταλλεύονται την ανάγκη μας για επικοινωνία δημιουργώντας εξαρτησιογόνες συσκευές οι οποίες αποβλακώνουν τους ανθρώπους με αποτέλεσμα την υποτέλεια και τον πλήρη έλεγχό τους.